Altijd betrouwbaar, geen afval. Al generaties wordt er gedroomd van kernfusie als de ultieme energiebron. Maar de praktijk blijkt weerbarstig.
Tekst: Jean-Paul Keulen
Elke energiebron kampt met zijn eigen problemen. Bij het verbranden van kolen, aardgas en olie komt koolstofdioxide vrij. De zon schijnt alleen overdag, de wind waait niet altijd. En hoewel de kernenergie de afgelopen jaren een stuk salonfähiger is geworden, blijven zorgen om radioactief afval en de kans op een meltdown à la Tsjernobyl of Fukushima de kop op steken.
Maar al sinds halverwege de vorige eeuw werken onderzoekers toe naar een alternatief dat die nadelen niet heeft: kernfusie. Daarbij wek je geen energie op door zware atomen zoals uranium te splijten, maar door lichte atomen zoals waterstof aan elkaar te plakken. Kernrampen zijn dan onmogelijk en onderdelen die bestraald raken, zijn na zo’n honderd jaar hun radioactiviteit alweer kwijt.
Een idee van Reagan en Gorbatsjov
Tijd om werk te maken van kerncentrales die draaien om het fuseren in plaats van het splijten van atomen dus, besloten de Amerikaanse president Ronald Reagan en Sovjet-partijleider Michail Gorbatsjov in 1985. Dat vormde het startschot voor de internationale, experimentele fusiereactor Iter, die momenteel wordt gebouwd in Zuid-Frankrijk.
Lees meer:
Return to the Media clippings page.